June 14, 2018
با تشکر از شهرما  

از آن نظر که قصد دارم از طریق این نوشتاربه بررسی عدم مشارکت افراد در فعالیت های کامیونیتی که یکی از علائم عدم داشتن برنامه دراز مدت جمعی میباشد بپردازم، اینکه چگونه مجید جوهری که کامیونیتی شناختی از ایشان نداشت توانست در انتخابات درون حزبی لیبرال ها بر کاوه شهروز که از فعالان شناخته شده کامیونیتی میباشد پیشی بگیرد را به بررسی های آتی میسپارم. خوشبختانه مجید در انتخابات موفق شد و به عنوان نماینده فدرال ریچموندهیل به پارلمان در اتاوا راه یافت. ولی پویان طبسی نژاد از حزب ان دی پی با اینکه میدانست که هیچ شانس موفقیتی در انتخابات ندارد به رقابت با علی احساسی در حوزه ویلودیل پرداخته و شرایط را یکبار دیگر برای رودرروئی کامیونیتی و کاشتن تخم نفاق مهیا میگرداند.

البته حضور پویان در هییت مدیره کنگره در دو سال گذشته این امکان را بوجود آورد که کامیونیتی با ایشان آشنائی بیشتری پیدا کند ولی متاسفانه ماهییت جانبدارانه فعالیت ها، و مشکلات خاص این نهاد تصویری از او و حزب ان دی پی که ایشان به آن تعلق دارد در اذهان عمومی بوجود آورد که برای فعالیت های سیاسی آینده ایشان خوشایند نیست. با اتکاء به تجربیات گذشته میبایست برای همگان مشخص شده باشد که شرکت در فعالیت های کنگره تا زمانیکه این نهاد بصورت جانبدارانه به آنچه در ایران میگذرد عمل مینماید به معنای از دست دادن بخشی از حمایت های کامیونیتی میباشد.

متاسفانه انگاری این تجربه برای ما کافی نبود. سمن طبسی نژاد خواهر جوان پویان نیز به دلیل عدم سابقه حضور در فعالیت های جمعی چه در کامیونیتی و چه در جامعه بزرگتر به کنگره متوسل میگردد. بدون توجه به اثرات منفی آن در اذهان عمومی، حضور چند هفته ائی خود در هییت مدیره را به عنوان یکی از سوابق فعالیت های اجتماعی ارائه میدهد. این گونه رفتار ها نشان از بی تجربگی سیاسی، و غرض ورزی مشاورانی میباشد که منافع و انتقامجوئی های فردی برایشان بیشتر از آینده فعالیت های سیاسی افراد اهمیت دارد. در چنین شرایطی برای آنهائیکه حضور یک ایرانی در سیستم حکومتی را بلاشرط در جهت منافع دراز مدت کامیونیتی میدانند، راهی جز سکوت و پرهیز از هر حرکتی که باعث افزایش وخامت اوضاع میگردد باقی نمیماند. البته سکوت و سکونی که بعد از پایان انتخابات به صورت بوجود آوردن آگاهی جبران میگردند.

روز دوشنبه بیانیه ائی در پایان دادن به فعالیت ها برای برقراری مجدد روابط دیپلماتیک میان کانادا و ایران از طرف حزب کانسرواتیو ارائه  شد که در پارلمان اتاوا مورد تصویب قرار میگیرد. با این نگرش که اگر منافع فردی و گروهی را به کنار بگذاریم، مناسبترین و آنچه بیشترین آمادگی آن در جامعه وجود دارد بوقوع میپیوندد، این بیانیه محک خوبی برای همه فعالان اجتماعی، بخصوص فعالان کنگره میباشد که جایگاه، فهم و درک خود را محک بزنند. بخصوص که اخیرن شاهد حضور در صحنه جوانان تحصیلکرده در علوم سیاسی در فعالیت های کامیونیتی و کنگره هستیم. این بیانیه یا به گونه ائی شکست و پایان فعالیت های سه سال اخیر کنگره، از نظر آموزشی بسیار پر ارزش بوده و میتواند در شناخت خود و دیگران بسیار مفید باشد.

پیشنهاد تشکیل یک گردهمائی عمومی در تاریخ 22 جون ساعت شش بعد از ظهر در سیویک سنتر نورت یورک توسط یکی از فعالان مستقل کنگره درجهت گفتگو پیرامون این مورد ارائه شده است. از همه علاقمندان تقاضا شده که در برگزاری این گردهمائی و یا شرکت در گفتگو ها همکاری نمایند. ضوابطی که درنحوه اجرا و شرکت در گفتگو ها تعیین شده اند، و اینکه فردی بدون گرایش خاص و جانبدارانه سیاسی نسبت به ایران به برگزاری چنین گردهمائی همت میکند از نکات بسیار پراهمیت، مثبت و با ارزش است که نباید نادیده گرفته شوند.     

آیا اگر چهل سال قبل، از ابتدای ورود به کانادا آنطوری که امروز به کامیونیتی توجه داریم عمل کرده بودیم در این وضعیت قرار داشتیم؟ انگاری که ما ایرانیان به رودرروئی، مبارزه و دفاع از خود نیاز داریم که وارد صحنه شویم. آنموقع هم دیگر کمی دیر است و متاسفانه نیروهایمان به جای سازندگی در دفع یکدیگر به هدر میروند. در دهه اخیر با ورود قشر جدیدی از مهاجرین، تازه به خود آمده ائیم و متوجه شده ایم که تصویر و ماهییت کامیونیتی ایرانی در کانادا در حال تغییر است. به یاد گذشته های تلخی که باعث ترک وطن شده افتاده و نیاز در صحنه بودن را دوباره حس میکنیم.

پنج سال اول کنگره را به یاد آوریم. پنج سالی که فرصت داشتیم و میتوانستیم در آرامش اولین قدم ها را در تحکیم این نهاد برداریم. به ورودمان در سیستم حکومتی کانادا بنگریم. آنقدر آنرا بی اهمیت و نادیده گرفتیم که امروز این مورد بصورت اهداف شخصی افراد در آمده و انگار بصورت جمعی در این رابطه منافعی نداریم. بعضی از آنهائی هم که به فراخور حال و احوال روزشان تصمیم به ورود در صحنه های سیاسی میگیرند، آنقدر بی برنامه عمل میکنند که نه تنها نتیجه ائی نمیگیرند بلکه باعث تخریب بیشتر کامیونیتی میگردند.

انتخابات به پایان رسیده و بدون آنکه منافع جمعی و یا حتی منافع فردی کسی را به مخاطره بیاندازیم میتوانیم آزادانه سخن گفته و به بررسی حقایق و وقایع بپردازیم. برای آموختن و کسب تجربه از اشتباهات گذشته آنقدر باید اهمیت قائل شویم که از رنجیدن و رنجاندن نهراسیم.

میتوان گفت  که از انتخابات استانی و شهرداری ها در سال 2014 دوره دوم حضور سیاسی ما ایرانیان در کانادا آغاز شده است. یکی از آثار آن ورود دو نماینده، علی احساسی و مجید جوهری در پارلمان فدرال بود. یکی از نمادهای دموکراسی انتخابات است که با مشاهده آنچه اخیرن تجربه کردیم باید بپذیریم که هم دموکراسی به گونه ائی که با آن آشنائی داریم و هم نحوه های مختلف رای گیری هر دو تاریخ مصرفشان به پایان رسیده است. باید تا به امروز پی برده باشیم که هر چقدر هم که آگاهانه عمل کنیم با رفتن هر چهار سال یکبار به پای صندوق های رای نمیتوان عدالت های اجتماعی و بهره گیری از ثروت و قدرت را آنطور که میبایست به اجرا در آورد.

در وضعیت کنونی نیز اگر بخواهیم بصورت جمعی سهمی در نظام حکومتی داشته باشیم میبایست با برنامه و بصورت اصولی رفتار کنیم. بطور کلی اکثرن به منافع جمعی یا بی تفاوت هستیم و یا واکنشی عمل میکنیم. بطور مثال منتظر میمانیم که کسی کاندیداتوری خود را در انتخابات اعلام کند، آنگاه فرصت را غنیمت شمرده چه در مخالفت و چه در حمایت از او به شست و شوی رخت های نشسته سابق میپردازیم و آنچه را که از یاد میبریم منافع جمعی کامیونیتی میباشد.

البته ایکاش که تکالیف شب خود را به موقع انجام داده بودیم. جوانان و فرزندان خود را تشویق کرده که به کار داوطلبانه در احزاب و نهاد ها میپرداختند. تا آن زمانی که که کاندیداتوری خود را در انتخابات در سطوح مختلف حکومتی اعلام میکنند باعث تعجب همگان نگردند. به شخصه از سال 2012 در فعالیت های کامیونیتی به شدت حضور دارم، ولی نام مجید جوهری و پویان طبسی نژاد را برای اولین بار زمانی شنیدم که کاندیداتوری خود را در انتخابات فدرال 2014 در دو حوزه ریچموندهیل و ویلودیل که درصد بالائی از ایرانیان در آن سکونت دارند اعلام کردند. یاد دارم که در اولین برخوردم از مجید جوهری پرسیدم که تا به امروز کجا بوده اید و چرا در هیچیک از فعالیت های کامونیتی شرکت نداشته اید؟